یادی از دکتر محمود بهزاد
بنا بر این نیست که در شمالیها دل نوشت – داشته باشیم. این نوشتار را به حساب گلایه و دلتنگی نویسنده بگذارید که از مرده پرستی مردم سرزمینش بر آشفته است.

برای همه عمر دیر رسیدم

متولد سال ۱۲۹۲ بود؛ تاریخ زنده شهرم …
عصرها می شد او را دید که در داروخانه اش – شرق که در شلوغترین خیابان شهر رشت بود ؛ آرام نشسته بود.
عکسی از او دیدم که در اتاق کارش گرفته شده بود. اتاق کار پر از کتاب و به رنگ روشن او میخکوبم کرد.

می گفتند همیشه می گوید چرا اینهمه استرس و جنجال؟ چرا برای دقایقی که پشت چراغ قرمز می ایستیم داد و هوار می کنیم و برای سالهایی که می ایستیم و حرکت نمی کنیم شکایتی نمی کنیم ؟
می گفت نزدیکی مرگ را حس می کنم اما چه باک؟ آنچه می خواستم و از من بر می آمد انجامش داده ام .
باید او را ببینم .

هر گاه تندیس او را می دیدم فکر می کردم حتما این روزها مرد سرزمینم را می بینم …
امروز را به فردا و فردا های دگر واگذار کردم وبه خود گفتم به محض اتمام درس و مکتب به خدمت استاد می روم .
انگاری رفیقی شفیق از سالهای دور را می خواستم ببینم . انگاری می شناختم این مرد را با آن چهره مصمم و مهربان و اتو کشیده مرتب.
باید او راببینم که به او بگویم همیشه سعی کرده ام مثل او باشم و هیچگاه نتوانسته ام .

به او می گویم او را که می بینم امیدوار می شوم سالهای زنده به گوری را سپری کنم و آرزو مندم من هم در آستانه رفتن راضی باشم .

سپاسش می گویم و هزار افسوس که تنها در بضاعتم دستان لرزانی است که می خواهد دستان محکمش بفشارد و به سهم ناچیزش از بودنش – مفید بودنش تقدیر کند. خود نیازمند آنم که بستایمش .

باید از او بنویسم ؛ شاید تلنگری باشد برای کثیری از همنسلان بی عارم که دانش اندوزی را عبث می دانند .
باید بنویسم که عشق به دانستن آدمی را زنده نگاه می دارد .

شاگرد خوبی نبودم. بی حافظگی موروثی مردم سرزمینم را دارم؛ آخر من که با جنگ به دنیا آمده ام و با زلزله زیر و رو شده ام – چگونه از یاد بردم فردا دیر است و فرداهای دگر خیلی دیر.
هشتم شهریور ماه – هفت روز به پایان مکتبم مانده بود که در محکمه پرسش و پاسخ از خود دفاع کنم و به چون و چرا پاسخ دهم که شنیدم او دیگر نیست.

میراث دار خوبی نیستم – رسم مرده پرستی مردم سرزمینم را دوست نمی دارم. شرمم می آمد – بیش از همه از خود – که از دکتر محمود بهزاد- پدر زیست شناسی ایران بنویسم.

بنویسم که او از نخستین دیپلمه های رشت بود …
بنویسم که اودر نبود کتابهای درسی به تالیف بسیاری کتب درسی دست زد و با تسلط به زبانهای فرانسه و انگلیسی و آلمانی ۹۴ کتاب را تالیف و ترجمه کرد …
بنویسم که از مدرسان دبیرستان البرز بود و تنها چند هفته پیش از مرگش از او تقدیر شد …

دیر رسیدم . برای هم عمر دیر رسیدم …

سمیرا بزرگی
Samira.Bozorgi[at]gmail[dot]com

**********

زندگینامه دکتر بهزاد

وبسایت دکتر بهزاد

همیشه استاد رفت

برداشتن کلاه به احترام پیرمرد گیلانی

یادداشت هما سرشار در ستایش دکتر بهزاد

۹۴ کتاب در ۹۴ سال

باشو غریبه کوچک، سمیرا بزرگی